Son kez dokun bana aşk.. Son kez..

Aşktan bahsetmek istiyorum bugün. Tüm şarkılar aşkı andırıyor. Tüm baktığım gözler bir tek aşkı anlatıyor. Bir tek onu..
İnancımı kaybediyorum derken yakalamıştım gözlerinde tutunacağım dalı. Bir tek o baktı bana öyle. Bir tek o gördü gözlerimdeki aşkın alevini. Bir tek o...
Belki başta bir umuttu. Belki, böylesine deli gibi değildi aşk. Belki de o da tutunacak bir dal aradı ve buldu aradığını aşk.
Her söz, her cümle, her hareket anlatır oldu aşkı. Sözler yetmedi, bitti.. Tükendiği anda yakaladı beni. Bittiği anda yakaladı onu aşk.
Belki de umutsuzdu. Belki de yeniden aynı acıları yaşamak düşüncesiyle düşündü. Belki başlamadan bitirmeliydi. Ama aşk, bırakmadı onu. Beni. Seni. Sizi...
Aşktan bahsetmek istiyorum bugün. Yüreğim hiç böylesine yanmadı. Bir kere mi sever insan? Sevdiğinde alev alev yanar mı? Ya da başka bir şey mi bu? Esirlik.. Bağımlılık.. Kabul etme?
Hangisi aşk?
Anlat bana kendini. Anlat ki anlayayım seni.
Bu kadar yalanın içinde, sen gibi doğruyu kim sakladı?
Kim baktı böylesine gözlerine..
Kim dokundu sana böylesine aşk?
Kim?
Belki de olmamalıydın sen. Belki de yaşatmamalıydım seni yüreğimde.
Yandığımı bile bile. Sevdiğimi bile bile seni, bu ateşi yakmamalıydım.
Olsun..
Sana gelen her yol mübahtır diyerek baş koyduk seninle yola aşk.
Dokun bana bir kez daha
Söyle gözlerime bakarak bul kendini aşk
Bul ki, bende yanayım o bakışlarınla bir kez daha sana
Bir kez daha seveyim seni yeniden..
Tüm acılarına rağmen, tüm yaşanmışlığına rağmen öleyim uğrunda.
Öleyim ki böyle bir aşk görme bir daha.
Uğrunda ölünebilecek bir insan dururken, gitme yalan sevdalara aşk..
Bırakma beni.
Son kez..
Ne olur son kez dokun ve bırakma beni aşk...
Son'um ol ve öyle kal..
Gel gidelim son'suz ebediyete..
Gel aşk.. gel..

rojdda

Eksik..

Hep bir şeyler eksik içimizde. Hep bir şeyler yarım.
Bazen dolar sevinç, neşe yüreğine; bazen hüzüne boğulur hepsi..
Kimi zaman serserice eğlenirsin sevdiğinle, kimi zaman yas'a boğar seni onun hüznü..
Hayat gibi.. Can gibi.. Güneş gibi..
Güneş bile küser bazen gökyüzüne, bulutlar keser önünü diye.
Doğmaz günlerime, geceler başlar onun yerine..

Neden isyanlar var?
Nerden geliyor bu çığlıklar?
Nerden esiyor bu hasret rüzgarları? Neden bu kadar erken?
Sorma halimi.. Kendime küsmek üzereyim.
Hayatımdaki insanların ne kadar doğru olduğuna inanmak istiyorum.
Kendime inanmak istiyorum.
Olmuyor olmuyor olmuyor..
Hep engeller çıkıyor hep engeller..
Bitmek bilmeyen engeller, yollar, mesafeler..

Aldana Aldana Gençlikten Olduk..

İnsanlardan kendimi soyutlamak istiyorum. Çünkü ben insansam bu kadar kazıkçı ne? ya da onlar insansa ben neyim abi? Artık bu ayrımı görmek istiyorum yeter. Anlamıyorum yani. Biri dedikodu peşinde olur, canı sıkılır biriyle birinin arasını yapsın malzeme çıksın der; diğeri doğum günü partisi ayarlar ama iptal eder senin tüm emeklerine ve heveslerine karşılık. Yaptıgın her planı bir anda halt etmesini çok iyi beceriyor bu insanlar. Senin emeğin ne olacak? Zar zor izin aldığın ailene nasıl açıklayacaksın? Bunu düşünmeyen insana ben dost demişim bu zamana kadar. "Var mı kankam gibisi" adlı yazımı full silin aklınızdan. Kimseden fayda yok arkadaş. Kimse kimsenin hiçbir şeyi de olamaz bu devirde bunu anladım. Ya ben çok ince düşünüyorum ya insanlar öküzün önde gideni. Artık plan falan filan ekişler falan yok hayatımda çünkü insan kavramı yok.
Beni bir tek ben aldatmadım tek dost o. Bıraksın herkes bu işleri insanın kendinden başka kimseye faydası yok.
Beni de artık rahat bıraksın herkes. Burası ve Milliyet Blog'um bana yeter.

Haydi selametle
rojdda